ဘာျဖစ္လို႔ ခဏခဏပဲ
ေကာင္းကင္ႀကီးကို
ေမာ့ၾကည့္ေနတာလဲ တဲ့။
စိတ္အားငယ္တဲ့အခ်ိန္
(သို႔မဟုတ္)
စိတ္မေကာင္းစရာေတြ
ၾကဳံေတြ႕ေနရခဏ
ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ မျဖစ္တဲ့အခိုက္အတန္႔
ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ရင္
အားလုံး ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔
ခံစားမႈေတြ မရွိေတာ့
အားသစ္အင္သစ္ေတြနဲ႔
ေနာက္တႀကိမ္ ႀကိဳးစားဖို႔
အားတက္ရခဲ့ေပါ့။
လူ႔ဘဝဆိုတာ
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး, တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
လာရာလမ္းေၾကာင္း
လားရာလမ္းဆုံး မတူၾကဘူးေလ။
တဦးအတြက္ မခက္ခဲေပမယ့္
တျခားလူအတြက္ အင္တိုက္အားတိုက္
ၾကိဳးစားလိုက္ရတာ
ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ျပန္ဘူး။
အနားမွာ အားေပးမယ့္မိတ္ေဆြ
အေပါင္းအသင္း, သူငယ္ခ်င္းေတြ
စိတ္က်နာေတြ နားေထာင္ေပးဖို႔
ေဝးကြာေနရင္ အေဖာ္ဆိုတာ
ေကာင္းကင္ႀကီးပဲ ရွိတာ။
ကိုယ္ေျပာတာကို မညည္းမညဴ
နားေထာင္ေပးတယ္။
ကဲ မိတ္ေဆြ
လုပ္သမွ်မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္
ေနာက္တႀကိမ္ဆိုတဲ့ အားမာန္ေမြးရင္း
က်ေနာ္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို
ၾကည့္ေနအုံးမွာ။
(ဘေလာ့ဘ္ဂါ ကိုေနာသို႔ အမွတ္တရ)
1 comment:
ကဗ်ာဆရာေၿပာေတာ့လည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ...
ကိုယ္က ေကာင္းကင္ကိုခဏခဏၾကည့္ရတာ သိပ္စိတ္မေၿဖာင့္ခ်င္ဘူး....။
Post a Comment