အစကေတာ့ ဘာညာမဟုတ္
ငုတ္တုပ္ထိုင္ တေရးတည္းေရးမယ္
အားတင္း ေမာင္းတင္ေဒါင္းတင္န႔ဲ
လာထားစမ္း
အေတြးေတြ အေခၚေတြ။
ခုေတာ့
ေႏြ စမ္းေရတြင္းလို
ရုိးရုိးခပ္လို႔လည္း အဆင္မေျပ
ဒူးေထာက္ခပ္ေတာ့ သဲကြ်ံ
ေရေနာက္မွာစိုးသလို
ဆံပင္သုံးေခ်ာင္းေတာ့ ျဖဴသြားၿပီ။
စမိေတာ့ အပိုအလုပ္လည္း
မထင္မိ။
ကိုယ္ေတြးတာ ကိုယ္ေရးမယ္ေပါ့။
ေတြးတိုင္းေရးရရင္
အက်ဳိးမမ်ား အခ်ိန္ကုန္ေစမွာ
ေတြးပူတာတစ္ဒုကၡ။
မီးပ်က္ရင္ ေအးမယ္လို႔ထင္သလား
ေထြးတင္တို႔အေမ ေျပာသလို
“ယပ္ေတာင္ရွာေပးစမ္း
ယပ္ေတာင္”။
မေရးေတာ့ဘူးကြာဆိုေတာ့
စိတ္က တစ္ႏုံ႕ႏုံ႕။
မ်က္လုံးက ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔
ျပဴးျပဲၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။
(ရွင္ၾကီးေမာ္-ရွင္ေလးေမာ္တို႔ မ်က္မွန္နဲ႔
ခန္႔ေနတာၾကည့္ေတာ့)
တစ္တက္စားလည္းၾကက္သြန္ျဖဴ
ႏွစ္တက္စားလည္း ျဖဴ
တေခါင္းလုံးျဖဴသြားေတာ့လည္း
သူတို႔နဲ႔အျပိဳင္ ခန္႔လို႔ရတာေပါ့။
(မစရေသးတဲ့သူေတြ အားက်စရာမလို)
တႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့
ဘေလာ့ဘ္မႈိင္း မိေနသူတေယာက္ရဲ႕
ေခါင္းျဖဴစကားနဲ႔ အေတြးပါ။
4 comments:
ယပ္ေတာင္ ေယာင္တပ္။ ခိုက္သြားတယ္ ကဗ်ာေလးကို။
တစ္ေခါင္းလံုးၿဖဴသြားလည္း စတိုင္လ္က်တာပဲ၊
ေနာက္မဆုတ္တမ္း..ေဟ့။
အဟမ္း
ခုမွပဲ
ငါဘာလဲ
ဘာငါလဲ
လဲငါဘာ
ဘာလဲငါ
ငါလဲဘာ
လဲငါဘာ
စသည္ျဖင့္ စက္လွည့္မိ။
အျမဲကို သေဘာက်တာနဲ ့
ဖတ္မိတာ
ဘာေတြလဲေတာ့မသိ
တစ္ခါတစ္ခါ
ရွင္ၾကီးေမာ္
ရွင္းျပေတာ့
ဂလိုလား
ျဖစ္ျပန္
ကိုယ့္ငထင္က ေမွာက္လ်က္လဲ
အဟဲ...
ေလးစားလ်က္..
Post a Comment