ဆန္းသလားဆိုေတာ့ မဆန္းပါဘူး အေဖ။
သားတစ္ေယာက္က အေဖကို ခ်စ္တာရယ္ အေဖက သား တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တာက ဘာဆန္းတာမွတ္လို႔။ ခ်စ္ျခင္းတရားအတြက္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြထားမယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
က်ေနာ္ေတြးၾကည့္တာပါ။ ေပါင္းျခင္း ႏုတ္ျခင္းေတြမွာ ခ်ဥ္းကပ္မႈလြဲေနေသးရင္ေတာ့ အေျဖေတြ ၾကက္ေျခခတ္ေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနအုံးမွာပါ။ အေရးၾကီးတာက ဘယ္လိုအေနအထား ဘယ္လို အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား အေဖ။ အတိုက္အခံမရွိတဲ့ အေဖနဲ႔က်ေနာ္ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အစြန္းမေရာက္ေစပါဘူး။
လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေနရင္ ျမင္ရသူမွာ ဝမ္းမနည္းရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေလာက္ပါဘူး။ မခ်စ္တတ္သူက လြဲရင္ေပါ့ ။
ခုေတာ့ အေဖ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနမွန္း က်ေနာ္ အသိမ္းအဆည္းေတြ မထုပ္ပိုးထားခ်င္ပါဘူးအေဖ။ မရွိမျဖစ္ အေနအထားမဟုတ္ေပမယ့္ အေဖ့အတြက္ တစ္ေယာက္မရွိ တစ္ဦးေတာ့ အေနနီးသင့္တယ္ေလ။
ညဦးပိုင္း ၾကယ္မစုံေတာင္ မနက္မိုးလင္းရင္ ေသာက္ရွဴးၾကယ္ေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ၾကေသးတာကိုး။ က်ေနာ္ ေသာက္ရွဴးၾကယ္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ အေဖ။ အေဖနဲ႔က်ေနာ္က ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ေနေနၾကတာ ကိုး။ အေဖ အကို႔ကို အားကိုး အားထားျပဳတာ အေဖမွန္ပါတယ္။ အနီးဆုံးမွာ ရွိေနျခင္းဟာ ခ်စ္ျခင္းတရား အတြက္ အႏၱရာယ္မရွိေလာက္ပါဘူး။ အဲ့ဒါေတြက အေဖနဲ႔အကိုတို႔ရဲ႕ နီးစပ္မႈ ၁၉၉၀-၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေတြေပါ့။
အေဖဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္မယ္ အကိုဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္မယ္ဆိုတာ အေဖ့ဘက္က က်ေနာ္ရွိေနၿပီးသားပါ။ အေဖနဲ႔ေဆြမ်ဳိးေတြကို အေနနီးလာေလေတာ့ အကို႔စိတ္ေတြ အကိုမက္ထားတဲ့အိပ္မက္ေတြကေန ထြက္ခြါဖို႔ ႏွလုံးသားက မီးစိမ္းျပလိုက္ၿပီ ထင္ပ။ အကို သူ႔ဝန္းက်င္ကို လက္ရမ္းႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစား လိုက္ေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ လွ်ပ္တစ္ပ်က္ေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့တယ္။
အေဖ ဘာမွမသိလိုက္ဘူးေနာ္။ အေဖသိတာက.................င့ါသားေတြ ငါ့အနီးမွာ လာေနၾကမွာပဲလို႔။ ဒါေပမယ့္ အေဖ................။
No comments:
Post a Comment