အတာတန္ခူးက
သူ႔လမွာ ဒီႏွစ္သႀကၤန္မဲ့သြားလို႔
ႏွစ္ကုန္ေအာင္အလြမ္းသည္(သယ္)လိမ့္မယ္တဲ့။
ပန္းပိေတာက္က
မိုးမမိဘဲနဲ႔ေတာ့
ဟန္ေဆာင္အျပံဳးနဲ႔
ႏွာမေစးတတ္ဘူးတဲ့။
မင္းလက္သီးျပင္းျပင္းေတြ
ငါ့ပါးလွ်လွ်ကို မထိမခ်င္း
ေရႊအိုေရာင္ေတြနဲ႔
“အား” လို႔ ငါမေအာ္ခ်င္ဘူး။
(ဆႏၵေစာသူတို႔ရဲ႕)
ရွိသမွ်ေရေတြ
ေရေလာင္းၿပီး ပြင့္ေစခ်င္တာ
အားနာေပမယ့္
ေသေတာင္ မပြင့္ေပးဘူး။
မိုးေမွ်ာ္တာ ေရေမွ်ာ္တာမဟုတ္
ငါ့သိကၡာ ငါ့မူကိုေတာ့
ဆုပ္ထားတဲ့လက္သီးအတိုင္း
ေနဝင္သြားလည္း ေနာင္တမရဘူး။
သစၥာမဲ့သူလို႔ ထင္ခ်င္လည္းထင္ၾက
ပန္းမပြင့္လည္း
နာမည္ေပ်ာက္မသြားဘူး။
လလြန္သြားေပမယ့္
မိုးမိတဲ့ေန႔
သႀကၤန္အမီေတာ့ ႏွာေစးပါ့ရေစ။
3 comments:
ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ခ်ိန္ေရာက္ျပန္ျပီ။
ငါ့ကိုယ္ငါ
ပိေတာက္ေတြျဖစ္ေအာင္ မန္းမႈတ္
ငုတ္တုပ္သၾကၤန္ေရာက္ေစသတည္း။
အဖူးဘ၀ မခူးခဲ့ရ
အငံုဘ၀ မၾကံဳခဲ့ရ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပမာ...
Post a Comment