နားလည္မႈဆိုတာ လြဲခ်င္ရင္ ရွာၾကံၿပီးလြဲတာ။
လက္ဖဝါးႏွစ္ခုစုံတီးလို႔ “ေျဖာင္း ေျဖာင္း” ဆိုတာ ထြက္ေပမယ့္ နားလည္မႈက အဲ့လိုထြက္မလာတတ္ဘူး။ နားလည္မႈဆိုတာ တစ္ဘက္သားကို နားလည္ေပးလိုက္တာ အဲ့ဒီလိုပါလားဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိခြင့္ရ လိုက္တဲ့သေဘာပါ။ ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္ေလာက္နားလည္မႈေပးေပး တစ္ျခားတဘက္က အေနအထားကို သိမထားဘူးဆိုရင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေစတနာက ေဝဒနာေတြ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ထပ္ကုန္ေရာ။ ျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာပဲဆိုရင္ေတာ့ မုန္တိုင္းဆိုတာ ေလရွိမွ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ နားလည္မိတယ္။
တစ္ဘက္သားရဲ႕သေဘာသဘာဝကို ေစာေၾကာနားလည္ျခင္းမရွိရင္ သားအဖခ်င္းကို ဆန္႕က်င္ဘက္ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ က်ေနာ့္ၾကားမွာလည္း အဲ့ဒီလိုေလးေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ရွိေနေသးတယ္။ အေဖ့ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနတာနဲ႔ က်ေနာ္ကပဲ အေဖအလိုက် ျဖည့္ေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ဒီဟာမၾကိဳက္ဘူး ဟိုဟာမၾကိဳက္ဘူးဆိုတာေတြကို မျငီးမညဴလုပ္ေပးခဲ့တာေလ။ က်ေနာ့္တို႔အလွည့္က်ေတာ့ အေဖတို႔ အေမတို႔မၾကိဳက္ဘူးဆိုတာကို ဇြတ္ၾကိဳက္ေစခ်င္တယ္။ နားလည္မႈ ရပ္ဝန္းဟာ က်ေနာ္တို႔အလွည့္က်ေတာ့ အေဖတို႔ အေမတို႔ေလာက္ စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ဘူး။
ခုေတာ့ ကိုယ္ဆႏၵရွိရာ ကိုယ္ဝယ္ေပးထားတာေလး ဝတ္ေစခ်င္တယ္ သုံးေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေဖက မသုံးဘူး။ အေဖမသုံးရင္လည္း သူမ်ားေပးလိုက္လားဆိုေတာ့လည္း မေပးခ်င္ဘူး ခက္တာက။ ဒါ ငါ့သားေပးထားတာေလ ဆိုတာကို သိမ္းထားခ်င္တာ။ အေဖ့အတြက္ အသုံးတည့္မယ့္ ပစၥည္းေလးေတြ က်ေနာ္ အေဖ့ကို ဝယ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ တခါတရံေတာ့ အေဖ့ကို စမိတယ္။ အေဖမသုံးရင္ေတာ့ လူေလးကို ျပန္ေပးလိုက္ေနာ္ဆိုေတာ့ ခု သုံးေနပါတယ္ လူေလးရာတဲ့။
က်ေနာ္ရန္ကုန္က ျပန္လာရင္ အေဖကၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ္ဆီလာတယ္။ အေဖေနတဲ့ရြာနဲ႕ က်ေနာ္ တည္းတဲ့ရြာက တျခားစီကိုး။ အေဖလာေနအတိုင္း ကုန္းေၾကာင္း(ေျခလ်င္)မ်ားတယ္။ အေဖရာ ေထြလာ (လယ္ထြန္စက္ေနာက္ဆြဲ)နဲ႔ လာရင္ၿပီးေရာ အေဖ့အတြက္ပင္ပန္းလိုက္တာဆိုေတာ့ “ပိုက္ဆံလည္း ေပးရေသး၊ ကိုယ္နားခ်င္တဲ့ေနရာလည္း မနားရဘူး၊ ေျခလ်င္က ကိုယ္နားခ်င္တဲ့ေနရာ နားၿပီး ပါလာတဲ့ ေရေႏြးေလး က်ဳိက္လို႔ရေသးတယ္”တဲ့။ အေဖပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ပါဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိတယ္ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ဘူး။ ခုထိ အဲ့ဒီအတိုင္းသြားေနတုန္း။ ဟိုတစ္ေခါက္ျပန္တုန္းက သူ႔တူ တရုပ္ဆိုင္ကယ္ေလးဝယ္ထားေလေတာ့ သူ႔ေျမးေတြေမာင္းခိုင္းၿပီး “လူေလးေရ မၾကာပါဘူး ဖြတ္ ခြ်တ္ပဲ” ဆိုၿပီး သက်ဲ(သြားက်ဲ)ေလးနဲ႔ ေျပာေလရဲ႕။ ဒီလိုေတာ့ အေဖက ခ်စ္စရာ။
တခါက အေဖ့ကို စမိတယ္။ အေဖ က်ေနာ္ျမိဳ႕သားေနာ္လို႔။ “လူေလးရ ငါ့သား ျမိဳ႕သားစစ္ခ်င္မွစစ္လိမ့္မယ္၊ ငါ့သားျမိဳ႕သားျဖစ္တိုင္း အေဖျမိဳ႕သားမျဖစ္ပါဘူး။ အေဖက ေတာသားစစ္စစ္ပဲ။ အေဖျမိဳ႕သားျဖစ္လည္း ကိုယ့္ေတာက လူေတြကိုသိသလို ျမိဳ႕မွာသိဖို႔မလြယ္ဘူး။ လြယ္လည္း လူေလးတို႔ ျမိဳ႕သားဆိုတာေတြက ခပ္ထယ္ထယ္ေတြရယ္”တဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္။ တစ္ႏွစ္က အေဖ့ကို ျမိဳ႕မွာ အၾကာၾကီးေခၚထား ေတာ့ အေဖေပ်ာ္ရဲ႕လားဆိုေတာ့ “ေပ်ာ္ပါဘူး လူေလးရာ လူေတြမ်ားသေလာက္ ကိုယ့္နဲ႔သိတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး”တဲ့။ ေနာက္မ်ားေတာ့ အေဖေပ်ာ္သေလာက္ပဲ။
ခု ေျပာျပခ်င္တာက အေဖေျပာတဲ့ ဖိနပ္ကိစၥ။ က်န္တာ ျပန္တိုင္းက်ေနာ္ဝယ္ေပးထားခဲ့တဲ့ အကၤ်ီ နဲ႔ပုဆိုးကိုဝတ္တယ္။ ဖိနပ္ က်ေတာ့ သူလိုခ်င္တာမွာတယ္။ က်ေနာ္ဝယ္ေပးတာ မစီးဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ဖိနပ္ဝယ္သြားတယ္။ မစီးဘူး။ ကိုယ့္ေတာ ဗြက္နဲ႔ အိုင္နဲ႔ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ ဆင္ၾကယ္ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ဝယ္ေပးတယ္ မစီးဘူး။ ေျခေထာက္ရုန္းတိုင္း လိုက္ေနတယ္ ကီးမကိုက္ဘူးတဲ့ လူေလး ဖိနပ္က။ အေဖမွာတာလည္း ၾကည့္အုံး ကားတာရာဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းတဲ့။ အေဖ့နယ္ဗ်ာဆိုေတာ့ “အိုး လူေလးရဲ႕ ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းေတြက ဆူးရွည္ရင္ကိုယ့္ထိေသးတာ၊ မိုးရြာရင္ပိုဆိုးတယ္၊ လူၾကီးဆိုေတာ့ ေခ်ာ္လဲ မွာလည္းေၾကာက္ေသးတာ၊ ေနာက္ဆုံး တရားနာသြားရင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း တရားမနာရဘူး။ ကားဖိနပ္ဆိုေတာ့ တရားနာရတာကို ေျဖာင့္လို႔” တဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့အၾကိဳက္ေပါ့။ က်ေနာ္က အေဖ့ ခ်စ္တာကိုး။
No comments:
Post a Comment