မေန႔က ျမန္မာျပည္မွ ဗီဇာႏိုးဆြမႈေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္လာရင္ ျမန္မာျပည္အလြမ္းေျပစားရအုံးမယ္ဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အတြင္းအူေတြက ဝမ္းႏႈတ္ထား ၾကေလရဲ႕။ ဖုံးဆက္ၿပီး မွာထားေတာ့လည္း လုပ္မယ္ဆို လုပ္လို႔ရမယ့္အေနအထားပါ။ မေန႔က သူငယ္ခ်င္း ေျပာသြားတာက မနက္ျဖန္ေန႔လည္စာအမွီ ျပန္လာမယ္တဲ့။ ဆိုေတာ့ က်န္ခဲ့သူ က်ေနာ့္မွာ အားလုံး အစစ အရာရာ စီစဥ္ေပါ့။ ေန႔လည္စာအတြက္။ ေန႔လည္စာအတြက္ ထမင္းကို မနက္မီးမပ်က္ခင္ က်ဳိတင္ ေပါင္းအိုးနဲ႔ တည္ထားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက စိတ္တိုတတ္တယ္ဆိုေတာ့ လာမွ ခ်က္ေနမယ္ ဆိုရင္ ေနာက္ခ်န္ ခံစစ္မႈဴးကို အျပစ္ေျပာစရာေပါ့။
ဒါနဲ႔ မစားရတာၾကာတဲ့ နာမည္ေဖာ္လို႔မရတဲ့ ဟင္းတစ္မ်ဳိးေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ လက္စြမ္းျပလိုက္အုံးမယ္ဆိုၿပီး ေဖာေဖာသီသီ ေပါမ်ားလွတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ခ်က္လိုက္တယ္။ သူငယ္ ခ်င္းကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဒီဟင္းမ်ဳိးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကို ေခၚၿပီး စားေစခ်င္လိုက္တာတဲ့။
ဟင္းကလည္း ဟင္းပဲ။ ေကာင္းခ်က္က စားေတာ္ခ်က္က်မ္းမွာမပါတဲ့ နည္းနဲ႔ခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေတာင္ အထင္ၾကီးသြားေသးတယ္။ ဒီဟင္းမ်ဳိးခ်က္စားမယ္ဆိုရင္ ထည့္လိုက္တဲ့အစာပလာေတြ ေျပာျပလိုက္မယ္။ အဖိုး အဘေတြက ရပ္ရြာမွာ စားေတာ္ခ်က္မ်ားဆိုေတာ့ အဲ့ဒါေတြပဲ အေျခခံရတာေပါ့။ ဘမ်ဳိး ဘိုးတူဆိုတဲ့ ေတးသြားနဲ႔ ရမ္းလုပ္လိုက္တဲ့ ဟင္းလ်ာေလးပါ။ ဟိုတယ္မွာ ဒါမ်ဳိးစားဖို႔ မရႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ မရႏိုင္ဘူး။
ေတာင္ပို႔မႈိေျခာက္ လက္တစ္ဆုပ္
ခ်ဥ္ေစာ္ကားသီးေျခာက္ ၂လုံးစာ
ဝက္သားအတုံး၂၀
ပန္းမႈံလာပြင့္ ၁ပြင့္
ပန္းမႈံလာဥ ၄ ဥ
ခရမ္းသီး ၂ လုံး
အာလူး ၄လုံး
နံနံပင္၊ ငရုပ္သီးစိမ္း စသည္ကေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္သလိုေပါ့။ အေကာင္းၾကိဳက္တဲ့က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီဟင္း ကို စားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အားလုံးကို သတိရလိုက္တာပါပဲ။ အတူတူ လက္ဆုံစားလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း လိုက္မလဲလို႔။
No comments:
Post a Comment