ေတြးလက္စ လို႔ေရးထားေပမယ့္ ေတြးျဖစ္ေပမယ့္ မေရးျဖစ္တာနဲ႔ ေတြးျဖစ္တာ ေတြ ခုမွေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ တင္ပါးအပူမခံႏိုင္တာ တစ္ဒုကၡလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ တင္ပါးအပူမခံႏိုင္တာ တစ္ဒုကၡလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီေန႔မနက္ေတာ့ သဘာဝျဖစ္တည္မႈကို ဒီအတိုင္းထားၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ကာ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေတြ႔မိတာက ေျခေထာက္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ေျခသလုံးအထက္ ဘာမွမျမင္ရဘူးေလ။ ဘယ္လိုၾကည့္တာပါလိမ့္လို႔ ထင္ေနမွာေပါ့့။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးမၾကီးက ေျခသလုံးအထက္ပိုင္းကို မျမင္ေအာင္ အလုံပိတ္ထားလို႔ပါ။ ေတာင္ ေျမာက္သြားေနၾကတာ နည္းမွမနည္းဘဲကိုး။ ေျခေထာက္ဖတ္တတ္တဲ့ သေကၤတ မသိေလေတာ့ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာလည္း မသိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိတစ္ဆုံးလည္း လိုက္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေျခေထာက္ဆိုတာပဲ တစ္ခဏ အျမင္ေလး ပဲရွိတာေလ။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဖိနပ္အေကာင္းေတြစီးျပီး သြားၾက၊ ကိုယ္တိုင္ခ်မ္းသာတာလား၊ မိဘဆင္ေပးထားတာလားဆိုတာ အေတြးေတြ တစ္စီတစ္တန္း..................။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဖိနပ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြ စီးလို႔၊ ဒါဟာ ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ပစၥကၡ စီးပြားေရးနဲ႔ဆိုင္ေနသလား၊
မိသားစုအတြက္ ငဲ့ညွာၿပီး စီးလို႔ျဖစ္ပါေသးတယ္ဆိုၿပီး ေပေတၿပီး ဆက္လက္စီးေနၾကသလား..............။
တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ ဖိနပ္မပါ မိေမြးထားတဲ့ ေျခေထာက္အတိုင္း လုပ္တိုင္းမျဖစ္ေသးတာလား၊ မလုပ္ျဖစ္ေသး တာလားဆိုတာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အသိဆုံးျဖစ္မွာပါ။
အားလုံးသြားေနၾကမွာပဲ။ တစ္ေနရာဆီကိုေပါ့။ မေရာက္မခ်င္းသြားေနရအုံးမွာပါ။ သြားရင္း လမ္းေပ်ာက္ တဲ့သူေတြလည္း ေတြ႔ရမွာပါ။ (ေဖးမလို႔ ရရင္ေတာ့ သြားၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း လက္တြဲေခၚလိုက္ပါ)
တစ္ခါတစ္ခါ သြားရင္း သြားရင္းနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမနဲ႕ေဝးသြားၾကသူေတြလည္း မနည္းပါ။ သြားတိုင္းလည္း ေကာင္းသလားဆိုတာေတာ့ အသြားရပ္မွ စဥ္းစားမိသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဝး ေဝးေရာက္ေလ ေမြးရပ္ေျမကို ပိုလြမ္း လြမ္းေလပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ခါ သြားရင္း သြားရင္းနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမနဲ႕ေဝးသြားၾကသူေတြလည္း မနည္းပါ။ သြားတိုင္းလည္း ေကာင္းသလားဆိုတာေတာ့ အသြားရပ္မွ စဥ္းစားမိသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဝး ေဝးေရာက္ေလ ေမြးရပ္ေျမကို ပိုလြမ္း လြမ္းေလပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘရင္ခြင္ဆီေတာ့ ေျခဦးျပန္လွည့္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ၾကိဳးစားရအုံးမွာပါပဲ။
ခုခ်ိန္ထိေတာ့
က်ေနာ္လည္း...................................။
No comments:
Post a Comment