ၿပီးခဲ့တဲ့ နံနက္ခင္းေတြကေတာ့ သူလိုကိုယ္လိုပဲ ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ေတြးစရာေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ မေတြးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ေတြးရမွာေပါ့။
အိပ္ရာကထၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္မေတြ႔ရေသးဘူး။ ဘယ္ေတြ႔ မွာလည္း ေနေရာင္က ၁၀နာရီထိုးမွေတြ႔ရမွာကိုး။ ကိုယ္ထမိတာက မနက္၆နာရီေလ။ ငွက္ေတြက အိမ္ေရွ႕ စိန္ပန္း ပင္ထက္စီမွာ ကိုယ္မသိတဲ့ ေတးသံေတြ သံစဥ္မပါပဲ သီဆိုေနၾကပီေလ။ ေျမသားၾကမ္းေပၚမွာ ဝါ ထိန္ေနတဲ့ စိန္ပန္းရြက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ အေရာင္ျပယ္စျပဳ အနီေရာင္ပြင့္ခ်ပ္ေလးေတြ ပြလို႔။ ဒီအပင္ ေအာက္ ဒီေနရာမွာ ေနသမွ်ေတာ့ တံမ်က္စည္းလွည္းရတဲ့ ဝတၱရားတစ္ခုေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေနအုံးမွာပါပဲ။
ပထမေတာ့ စိန္ပန္းပင္ၾကီးကို ေဒါသနဲ႔ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သဘာဝနဲ႕ေနသား တက် ျဖစ္သြားတယ္။ စာလိုေပလို လူနဲ႔သစ္ပင္ သဟဇာတျဖစ္သြားတယ္ေျပာရမလားပဲ။
လွည္းက်င္းၿပီးတိုင္း စိန္ပန္းပင္ၾကီးကို ဂုဏ္ယူတဲ့အေနနဲ႕ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ လူၾကီးတဖက္စာ သာသာရွိ ေလာက္ေပါ့။ အေလ့က်ေပါက္လား လူစိုက္တဲ့အပင္လားဆိုတာေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ (သစ္ပင္ျဖစ္ခြင့္ေပးတဲ့ ဝန္းက်င္ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့။) အရိပ္ေပးတာကို က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္တယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကို အပူကင္းေဝးေစတာဟာ ဒုကၡမေပးတာနဲ႔ အတူတူေပါ့။ ကမၻာၾကီးမွာ လူအခ်င္းခ်င္းကိုေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေရာ ဒုကၡအေပးတတ္ဆုံးက လူပဲျဖစ္မွာေလ။
လူေရာသစ္ပင္ပါ သန္မာၾကီးထြားဖို႔ အပိုပစၥည္းမ်ားစြန္႕ထုတ္ရတာ သဘာဝပဲေလ။ လူေတြနဲ႕သိပ္ကြာမယ္ မထင္ဘူး။ သစ္ပင္က ရွာေဖြမစားရတာတခုေပါ့။ ရွာေဖြမစားရတာက သက္တမ္းပိုရွည္မယ္ထင္တယ္။ လူေတြက မခုတ္လွဲသေရြ႕ ေရေျမလည္း ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ သက္တမ္းျပည့္ေတာ့ ေနႏိုင္ပါတယ္။ စိန္ပန္း ပင္ၾကီး ေသသြားရင္လည္း လူေတြအတြက္ အခင္း သို႔မဟုတ္ ေလာင္စာအျဖစ္ အက်ဳိးျပဳမွာ မလြဲဧကန္ေပါ့။ သူ႔ဗီဇ စိန္ပန္းမ်ဳိးစိတ္ကိုေတာ့ မ်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ေပါက္ခြင့္ရတဲ့ေနရာမ်ဳိးစုံမွာ ဆက္လက္ျပန္႕ပြားေနအုံးမွာပါ။
ကြ်န္းပင္ျဖစ္ရ တာထက္စာရင္ စိန္ပန္းပင္ျဖစ္ရတာက ပိုဂုဏ္ယူေကာင္းေလမလားပဲ။ ကြ်န္းပင္က တကမၻာ လုံးအၾကိဳက္ သစ္ပင္ျဖစ္ေနတာကိုး။ သက္တမ္းရွည္ ကြ်န္းပင္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္လည္း အခေငြေၾကး ယူၿပီးမွ ျမင္ ခြင့္ေပးမယ့္သေဘာေလ။
ဆက္လက္ စဥ္းစားမိတာက လူျဖစ္ခြင့္ေတာ့ ရၿပီ၊
စာနာတတ္တဲ့ လူပီသဖို႔
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့ လူျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ ဒီစိန္ပန္းပင္ၾကီးေလာက္ ေသခ်ာသလားဆိုတာ
ေစာင့္ၾကည့္ရအုံးမွာပါ။
No comments:
Post a Comment