Sunday, August 30, 2009

က်ေနာ္နဲ႔ခါးခါးသီးသီး

နားေထာင္ခ်င္ပ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတးသံေတြ
ဘယ္မွာလဲ
အဲ့ဒီေတးသံေတြ
အဲဒါေတြပဲ
က်ေနာ္နဲ႔
ခါးခါးသီးသီး။

ၾကားခ်င္တာပ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္စကားသံေတြ
ဘယ္မွာလဲ
အဲ့ဒီစကားသံေတြ
အဲဒါေတြပဲ
က်ေနာ္နဲ႔
ခါးခါးသီးသီး။

ဖတ္ခ်င္တာပ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ခံစားမႈေတြ
ဘယ္မွာလဲ
အဲ့ဒီခံစားမႈေတြ
အဲဒါေတြပဲ
က်ေနာ္နဲ႔
ခါးခါးသီးသီး။

ခါးသီးမႈေတြနဲ႔ က်ေနာ္
က်ေနာ္နဲ႔ ခါးသီးမႈေတြ
ဘယ္ေလာက္ထိ
ဓါတ္မတဲ့ ေနမလဲဆိုတာ။


Saturday, August 29, 2009

ေနာက္ကြယ္


မျပည့္လို႔ ျဖည့္ေပါင္းေပးေနရတာနဲ႔
ငါလည္း မျပည့္သူျဖစ္ျဖစ္သြား
ဒီလိုနဲ႔
ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး
မျပည့္သူေတြ ျပည့္ႏွက္။

တူးပို႔ တူးပုိ႔ ၃ခါေလာက္နဲ႔
ဝါက်ပ်က္သံစဥ္ေတြကို
လာလာၿပီး ဖတ္ျပေနတဲ့
ကိုယ္ေမြးတဲ့ ေမ်ာက္က
ကိုယ့္ကို လာၿပီးေႏွာက္
အဲ့ဒီ မျပည့္အိုးေတြ
မ်ားမ်ားလာေလေတာ့။

ျဖစ္ေစခ်င္တာက
ကိုယ့္သမိုင္း
ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ေရးၿပီးၿပီလဲ ။

အမွားမ်ားတဲ့ေလာကမွာေတာ့
က်ေနာ္တို႔
ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖည့္ေပါင္းေနရမလဲဆိုတာ
အခန္းဆက္ေတြမ်ားေလေတာ့လည္း
ကဗ်ည္းတိုင္ေလးတစ္ခု
ေရးခ်င္တဲ့ အဲ့ဒီစိတ္
ထိတ္ထိတ္နဲ႔ မျဖစ္ေစပါနဲ႔။

မျပည့္အိုးေတြ
ေဝးကြာသြားရင္ေတာ့။


Thursday, August 27, 2009

မသိကိန္းမ်ား၏ သရုပ္မွန္

အဲ့ဒီမနက္က သူတို႔တစ္ေတြ
လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
ေနာက္က်မႈမ်ားစြာနဲ႔
ျပန္ဆုံျဖစ္က်။

တစ္ေယာက္က
စီးပြါးေရးသမား
ေသာက္ထားသမွ်
ရွင္းေပးမယ့္ပုံစံနဲ႔
အသံ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ
စကားေတြ ၾကဲခ်။

တစ္ေယာက္က
ေဘာလုံး ေဝဖန္ေရးသမား
သူ႔ေခါင္းထဲမွာ
ႏိုင္ငံတကာအားသမားေတြ
သိပ္ထည့္လို႔
ေဘာလုံးကန္တတ္လားဆိုေတာ့.........
No ။

တစ္ေယာက္က
အေရာင္းအဝယ္ ပြဲစား
အမွားမခံဘူးတဲ့၊
စီးပြားေရးဂ်ာနယ္တစ္ခုလုံး
အရည္က်ဳိ ေသာက္ထားရင္း
အျမတ္ေတာ့ ထြက္ရမယ္ပုံစံနဲ႔။

တစ္ေယာက္က
သတင္းစာတိုက္က အယ္ဒီတာ
နာေရးကလြဲလို႔
အျမဲ တိုးတက္ေနေၾကာင္း
သတင္း အာေဘာ္အားကိုးနဲ႔
ေနာေက်တာက ဘာမွမသိတာ တစ္ခုပဲ။

သူတို႔က
ဒီအတိုင္း
သြားေနက်ဆဲ
စီးဆင္းေနက်ဆဲ
အလိမ္ခံေနရဆဲ
လႈိက္စားခံေနရဆဲ။

ဘယ္ေလာက္ထိ
ရပ္တည္ေနမယ္ဆိုတာေတာ့။









Tuesday, August 25, 2009

အျပံဳးမ်ား




အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေတြ
ခုခံဖို႔အတြက္
ရဲရဲတင္းတင္းေပါ့
ျပံဳးလိုက္စမ္းပါ.......
ကိုယ့္တို႔အိပ္မက္ထဲထိ
လာႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

အဲ့ဒီ ခုနစ္ေထြစိတ္ယုတ္ေတြ
တြန္းလွန္ဖို႔
ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့
ျပံဳးေနလိုက္ပါ...............
ကိုယ့္တို႔စိတ္ကူးထဲထိ
လာမေႏွာက္ယွက္ပါဘူး။

အဲ့ဒီ ပုံမမွန္အေျပာေတြ
ရင္ဆိုင္ဖို႔
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေပါ့
ျပံဳးလိုက္စမ္းပါ..................
ကိုယ္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို
လာမတားႏိုင္ပါဘူး။

လွလြန္းလို႔
ျပံဳးလိုက္စမ္းပါ
အားပါးတရျပံဳးလိုက္စမ္းပါ
(မဲ့ျပံဳးေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြယ္)



Sunday, August 23, 2009

အႏွစ္မဲ့ ရုပ္ေသမ်ား

သူ႔ကိုယ္သူ
မေသေတာ့မယ့္လူလို
ျပဳမူေနလိုက္တာ
တကယ္ဆို
ျဖစ္သင့္တာက
ၾကင္နာစြာ ျပဳမူသင့္တာ။

သူ႔ကိုယ္သူ
ေအာက္ျပန္က်မယ့္သူ
မဟုတ္သလို
ေျပာဆုိေနလိုက္တာ.......
တကယ္ဆို
ေျပာသင့္တာက
နားဝင္ခ်ဳိခ်ဳိ ေျပာဆိုသင့္တာ။

သူ႔ကိုယ္သူ
အျမဲတမ္း ေအာင္ႏိုင္ေနမယ့္သူလို
ႏိုင္ထက္စီးနင္း လုပ္ေနလိုက္တာ.........
တကယ္ဆို
လုပ္သင့္တာက
ေဖးေဖးမမ လုပ္သင့္တာ။

သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ ..........
သူ႔ကိုယ္သူ .............
သူ႔ကိုယ္ ...............
သူ႔ ..............





ေခြ်းသိပ္ ရင္ခြင္


အေမ
အိမ္မျပန္လာတဲ့သားလို႔
အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ အေမ။
အေမ့သား
အိမ္မျပန္တတ္လို႔
မဟုတ္ပါဘူး အေမ။
ေအးျမတဲ့ အေမ့ရင္ခြင္
အေမ့သား ခိုလႈံခ်င္တာေပါ့။

ခ်ိန္ခြင္လွ်ာတစ္ဖက္ေစာင္းနင္းေတြေၾကာင့္
ဘဝနဲ႔ ဆႏၵ တစ္ထပ္တည္းက်ဖို႔
လိုက္တမ္းေျပးေနဆဲေပါ့ အေမ။

“လူေလးရယ္
မေသထမင္း မေသဟင္းေတာ့
အေမ ေကြ်းႏိုင္ပါေသးတယ္” တဲ့
အေမ ေျပာခဲ့တဲ့စကား
ၾကားေနဆဲပါ အေမ။
ဒါေပမယ့္
အေမ့သားကေတာ့
အေမ့ကို ျပန္မေျပာႏိုင္ေသးဘူး အေမ။

အခ်ိန္မီ
အေမ့ရင္ခြင္ဆီ
ျပန္ခိုလႈံ ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။
အားတင္းရင္းေပါ့ အေမ။
အေမ ေနေကာင္းပါေစ။




Wednesday, August 19, 2009

အလြဲမ်ား


လူမွန္ ေနရာမွန္တဲ့။
ရုန္းထြက္ျခင္းတဲ့။

လူမွန္ၿပီး
ေနရာမွန္မေရာက္ေတာ့
အဲ့ဒါ အလြဲ(၁)ေပါ့။

ေနရာမွန္ရွိေနလည္း
လူမွန္က မေရာက္ျပန္ေတာ့
အဲ့ဒါ အလြဲ(၂)။


ရုန္းတဲ့သူရွိျပန္ေတာ့
ထြက္တဲ့သူမရွိ
အဲ့ဒါ အလြဲ(၃)။

ထြက္သူရွိေပမယ့္
ရုန္းသူမရွိျပန္
အဲ့ဒါ အလြဲ(၄)

အလြဲေတြ အမွန္ေရာက္ဖို႔
ရုန္းထြက္ျခင္းေတြနဲ႔အတူ
လူမွန္ ေနရာမွန္ဖို႔အတြက္ေတာ့
အလြဲမ်ားစြာ
စားသုံးေနရအုံးမွာပဲ။




ေတြးလက္စ နံနက္ခင္းအေတြးမ်ား(၃)


ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္ျပီး အိမ္တံခါးဝမွာ သတင္းစာထိုင္ဖတ္ေနရင္း အမွတ္မထင္ အုတ္နံရံကို ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဘာသြားေတြ႔မိလည္းဆိုေတာ့ မကိုက္တတ္တဲ့ ပုရြက္ဆိတ္အနက္ေကာင္ေတြ အလုပ္မ်ားေနတာေတြပါ။

ခ်ီေနတဲ့အစာက ေသေနတဲ့ ပိုးေကာင္တစ္ေကာင္ပဲ။ ဝိုင္းခ်ီေနတဲ့ပုရြက္ဆိတ္ထက္ အစာျဖစ္တဲ့ ပိုးေသ ေကာင္က ပိုၾကီးေနတယ္။ အေပၚကို ခ်ီတင္ေနတာလား၊ ေအာက္ကို ခ်ီခ်ေနတာလားဆိုတာ ဆုံးျဖတ္ လို႔မရေသးတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ပိုးေသေကာင္ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ ဝိုင္းအုံးၿပီး ေအာက္မက်သြားေအာင္ အေပၚကဆြဲတင္အားေအာက္က တြန္းတင္အား ေတြနဲ႔ ထိန္းထားတာ တစ္ကယ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။ သတင္းပို႔တဲ့အေကာင္က ပို႔၊ ေဘးနားက ရံထားတဲ့အေကာင္က ရံနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ တက္ညီလက္ညီပဲ။ ဒီၾကားထဲ ေဘးကဝိုင္းထားတဲ့ အေကာင္ေတြ ထဲက ႏွစ္ေကာင္က အေပၚကေန တက္စီးေနတာလား ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ ဝင္ကူႏိုင္တဲ့ေနရာကို လိုက္ရွာေနတာ လား မသိဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ဆင္းသြားတယ္၊ ကပ္ပါးခို တက္စီးတဲ့အေကာင္ေတြ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။

ပိုးေသေကာင္ရဲ႕အေလးခ်ိန္က ၾကီးေနေတာ့ အေပၚေရာက္လိုက္ ေအာက္ေရာက္လိုက္ ျဖစ္ေနလိုက္တာ က်ေနာ္ နာရီဝက္ေလာက္ထိုင္ၾကည့္ၿပီးေတာင္ သူတို႔သြားမယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ေသခ်ာမသိရေသးတာဘူး။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ အိမ္ထဲမွာ ဆက္ၿပီးသတင္းစာ ဖတ္ေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ သူတို႔ဆီ ေရာက္ေနတယ္။

၄၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သြားၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူတိုအိမ္ျဖစ္တဲ့ တံခါးဂ်က္ထားတဲ့ အေပါက္ရဲ႕ ႏွာခမ္းဝ နားကို ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့မွ သူတို႔ဟာ အစာကို အေပၚတင္ေနၾကတာကိုးလို႔ က်ေနာ္သေဘာ ေပါက္လိုက္ တယ္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ တကယ္ဂုဏ္ယူစရာေပါ့။

ဒါနဲ႔ ဆက္စဥ္းစားျဖစ္တာက က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္မ်ဳိး ရွိေစခ်င္လိုက္တာ။ ငါတစ္ေယာက္ တည္း ငါ့မိဘ၊ ငါ့ေဆြမ်ဳိးသာခ်မ္းသာေစရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးမထားဘဲ တစ္ျခား တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ၾကီးပြါးတိုးတက္ ဖို႔ကို အျပန္အလွန္ ဝိုင္းဝန္းကူညီ လက္တြဲေခၚၾကရင္.............။

ငါေကာင္းစားေရးဝါဒကေတာ့ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ခံႏိုင္မလဲ...........။

ငါေကာင္းစားေရးဝါဒကို ျဖဳတ္ၿပီး အမ်ားေကာင္းစားေရးဝါဒကို ဘယ္လိုတည္ေထာင္ၾကမလဲ..............။

တကယ္ေတာ့ အားလုံး အမ်ားေကာင္းစားေရးစိတ္ဓါတ္၊ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္ ေမြးျမဴလိုက္ရင္ အမ်ား ေကာင္း စားေရးဝါဒဟာ ထြန္းကားလာဖို႔ သိပ္မၾကာဘူး။
အမ်ားေကာင္းစားေရးစိတ္ဓါတ္ ေမြးျမဴၾကပါစို႔။



Tuesday, August 18, 2009

ေတြးလက္စ နံနက္ခင္းအေတြးမ်ား(၂)


ေတြးလက္စ လို႔ေရးထားေပမယ့္ ေတြးျဖစ္ေပမယ့္ မေရးျဖစ္တာနဲ႔ ေတြးျဖစ္တာ ေတြ ခုမွေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ တင္ပါးအပူမခံႏိုင္တာ တစ္ဒုကၡလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီေန႔မနက္ေတာ့ သဘာဝျဖစ္တည္မႈကို ဒီအတိုင္းထားၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ကာ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေတြ႔မိတာက ေျခေထာက္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ေျခသလုံးအထက္ ဘာမွမျမင္ရဘူးေလ။ ဘယ္လိုၾကည့္တာပါလိမ့္လို႔ ထင္ေနမွာေပါ့့။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးမၾကီးက ေျခသလုံးအထက္ပိုင္းကို မျမင္ေအာင္ အလုံပိတ္ထားလို႔ပါ။ ေတာင္ ေျမာက္သြားေနၾကတာ နည္းမွမနည္းဘဲကိုး။ ေျခေထာက္ဖတ္တတ္တဲ့ သေကၤတ မသိေလေတာ့ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာလည္း မသိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိတစ္ဆုံးလည္း လိုက္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေျခေထာက္ဆိုတာပဲ တစ္ခဏ အျမင္ေလး ပဲရွိတာေလ။

တစ္ခ်ဳိ႕က ဖိနပ္အေကာင္းေတြစီးျပီး သြားၾက၊ ကိုယ္တိုင္ခ်မ္းသာတာလား၊ မိဘဆင္ေပးထားတာလားဆိုတာ အေတြးေတြ တစ္စီတစ္တန္း..................။

တစ္ခ်ဳိ႕က ဖိနပ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြ စီးလို႔၊ ဒါဟာ ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ပစၥကၡ စီးပြားေရးနဲ႔ဆိုင္ေနသလား၊
မိသားစုအတြက္ ငဲ့ညွာၿပီး စီးလို႔ျဖစ္ပါေသးတယ္ဆိုၿပီး ေပေတၿပီး ဆက္လက္စီးေနၾကသလား..............။

တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ ဖိနပ္မပါ မိေမြးထားတဲ့ ေျခေထာက္အတိုင္း လုပ္တိုင္းမျဖစ္ေသးတာလား၊ မလုပ္ျဖစ္ေသး တာလားဆိုတာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အသိဆုံးျဖစ္မွာပါ။

အားလုံးသြားေနၾကမွာပဲ။ တစ္ေနရာဆီကိုေပါ့။ မေရာက္မခ်င္းသြားေနရအုံးမွာပါ။ သြားရင္း လမ္းေပ်ာက္ တဲ့သူေတြလည္း ေတြ႔ရမွာပါ။ (ေဖးမလို႔ ရရင္ေတာ့ သြားၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း လက္တြဲေခၚလိုက္ပါ)
တစ္ခါတစ္ခါ သြားရင္း သြားရင္းနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမနဲ႕ေဝးသြားၾကသူေတြလည္း မနည္းပါ။ သြားတိုင္းလည္း ေကာင္းသလားဆိုတာေတာ့ အသြားရပ္မွ စဥ္းစားမိသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဝး ေဝးေရာက္ေလ ေမြးရပ္ေျမကို ပိုလြမ္း လြမ္းေလပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘရင္ခြင္ဆီေတာ့ ေျခဦးျပန္လွည့္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ၾကိဳးစားရအုံးမွာပါပဲ။
ခုခ်ိန္ထိေတာ့
က်ေနာ္လည္း...................................။


ျပံဳးျဖဲျဖဲ ကတိစကားေတြေၾကာင့္


အဲ့ဒီညက
ေျပာေနၾက
အထူးအဆန္း စကားေတြေပ်ာက္ဆုံး
ဂ်ပိုး(ၾကမ္းပိုး)မရွိပါဘဲ
အကိုက္ခံရတဲ့အျဖစ္
အဲ့ဒါ
ေျပာမိတဲ့
ျပံဳးျဖဲျဖဲ ကတိစကားေတြေၾကာင့္။

အိပ္မရတာနဲ႔
ေတြ႔ရာ စာအုပ္ေတြဖတ္မိ
စာေတြဖတ္ရင္းနဲ႔
(ဆရာသုေမာင္ကို သတိရ)
ျမန္မာစာကို ျမန္မာလို
ဘာသာျပန္နဲ႔ ဖတ္ရမယ္အျဖစ္
အဲ့ဒါ
ေျပာမိတဲ့
ျပံဳးျဖဲျဖဲ ကတိစကားေတြေၾကာင့္။

သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့
အဝင္ရွိလို႔
အထြက္ရွိတာဆိုတဲ့ နိယာမ က
အရည္ထြက္သြန္ရတာ ခဏ ခဏ
စိတ္တိုတိုနဲ႔
တန္ျပန္ နိယာမ ဆိုၿပီး
ေရႏွစ္ခြက္ ဆင့္ေသာက္လိုက္တယ္
အဲ့ဒါ
ေျပာမိတဲ့
ျပံဳးျဖဲျဖဲ ကတိစကားေတြေၾကာင့္။

ေမာ္ဒန္ကိုရင္တို႔ေရ
မိုးလင္းရင္ေတာ့
က်ေနာ့အတြက္ ေကာ္ဖီၾကမ္းတစ္ခြက္
ၾကိဳ မွာထားလိုက္။ ။



Monday, August 17, 2009

အဆင္မေျပမႈ ျပႆနာ

တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို
အဆင္ေျပလားလို႔ ေမးလိုက္ရင္
ျပန္ေျပာၾကတယ္
ဒီလိုပါပဲ တဲ့။

ဒါနဲ႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို
အဆင္ေျပလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့လည္း
ဒီလိုပါပဲ တဲ့။

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို
အဆင္ေျပလားလို႔ ေမးၾကည့္တယ္
ဒီလိုပါပဲ တဲ့။

ဆရာတစ္ေယာက္ကို
အဆင္ေျပလားလို႔ စနည္းနာၾကည့္ေတာ့လည္း
ဒီလိုပါပဲ တပည့္ရာတဲ့။

ေတာကလာတဲ့ လူကို
အဆင္ေျပလားလို႔
သတင္းစကားေမးမိေတာ့လည္း
ဒီလိုပါပဲ တဲ့။

က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ
တိုးတက္ၾကီးပြားေနၿပီလို႔
ေျပာေနတာၾကားရင္
ဒီလူေတြ ဟားတိုက္ရယ္တာနဲ႔
က်ေနာ့ နားႏွစ္ဘက္
ဘယ္ညာေျပာင္းသြားမလား မသိဘူး

ဒီလိုဆို
က်ေနာ့ကို
အဆင္ေျပလားလို႔ ျပန္ေမးရင္
က်ေနာ္လည္း............။

Sunday, August 16, 2009

ဥပါဒါန္ တိုက္စားမႈ

မနက္ျဖန္ မေရာက္ခ်င္တာနဲ႔
ဒီေန႔ကို ေသာ့ခတ္ထားလို႔ မရဘူး
စိတ္ကူးေတြက အရင္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္
ေသခ်ာတယ္။

အလြမ္းေတြ လြမ္းမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔
ခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ကို ခ်ိပ္ပိတ္ထားလို႔ မရဘူး
ၾကည္ႏူးမႈက အရင္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္
ေသခ်ာတယ္။

ေသခ်ာတာ မေသခ်ာတာက
ဘယ္ဘူတာ ဆင္းရမယ္ဆိုတာ
က်ေနာ္ မသိေသးတာပဲ။ ။

Saturday, August 15, 2009

ျမင္ကြင္းက်ယ္ မွန္တစ္ခ်ပ္

ငါတို႔ဟာ
ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူေတြပါ
အိပ္မက္ မက္ဖို႔
လက္မွတ္ျဖတ္ဖို႔ လိုသလား
အိပ္မက္ဆိုတာ
လူတိုင္းမက္ခြင့္ရွိပါတယ္
ဒါေပမယ့္
ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ
ငါတို႔ဟာ.................။

ငါတို႔ဟာ
ေႏြးေထြးခ်င္သူေတြပါ
အေတြး ေတြးဖို႔
ျဖတ္သန္းခြင့္လိုသလား
အေတြးဆိုတာ
လူတိုင္း ေတြးခြင့္ရွိပါတယ္
ဒါေပမယ့္
ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ
ငါတို႔ဟာ..............။

ငါတို႔ဟာ
ညီညြတ္ခ်င္သူေတြပါ
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပဳံးဖို႔
ခြင့္ေတာင္းဖို႔ လိုသလား
အျပံဳးဆိုတာ
လူတိုင္း ျပံဳးခြင့္ရွိပါတယ္
ဒါေပမယ့္
ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ
ငါတို႔ဟာ................။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေရ
မင္းနဲ႔ငါ
ငါနဲ႔မင္း
အခ်င္းခ်င္း
အိပ္မက္ေတြမက္ဖို႔
အေတြးေတြေတြးဖို႔
အျပံဳးေတြ ျပံဳးရဖို႔
အေရးၾကီးတယ္
ဒါ
အေရးၾကီးတယ္။ ။

Thursday, August 13, 2009

ေတြးလက္စနံနက္ခင္းအေတြးမ်ား(၁)



ၿပီးခဲ့တဲ့ နံနက္ခင္းေတြကေတာ့ သူလိုကိုယ္လိုပဲ ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ေတြးစရာေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ မေတြးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ေတြးရမွာေပါ့။

အိပ္ရာကထၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္မေတြ႔ရေသးဘူး။ ဘယ္ေတြ႔ မွာလည္း ေနေရာင္က ၁၀နာရီထိုးမွေတြ႔ရမွာကိုး။ ကိုယ္ထမိတာက မနက္၆နာရီေလ။ ငွက္ေတြက အိမ္ေရွ႕ စိန္ပန္း ပင္ထက္စီမွာ ကိုယ္မသိတဲ့ ေတးသံေတြ သံစဥ္မပါပဲ သီဆိုေနၾကပီေလ။ ေျမသားၾကမ္းေပၚမွာ ဝါ ထိန္ေနတဲ့ စိန္ပန္းရြက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ အေရာင္ျပယ္စျပဳ အနီေရာင္ပြင့္ခ်ပ္ေလးေတြ ပြလို႔။ ဒီအပင္ ေအာက္ ဒီေနရာမွာ ေနသမွ်ေတာ့ တံမ်က္စည္းလွည္းရတဲ့ ဝတၱရားတစ္ခုေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေနအုံးမွာပါပဲ။

ပထမေတာ့ စိန္ပန္းပင္ၾကီးကို ေဒါသနဲ႔ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သဘာဝနဲ႕ေနသား တက် ျဖစ္သြားတယ္။ စာလိုေပလို လူနဲ႔သစ္ပင္ သဟဇာတျဖစ္သြားတယ္ေျပာရမလားပဲ။

လွည္းက်င္းၿပီးတိုင္း စိန္ပန္းပင္ၾကီးကို ဂုဏ္ယူတဲ့အေနနဲ႕ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ လူၾကီးတဖက္စာ သာသာရွိ ေလာက္ေပါ့။ အေလ့က်ေပါက္လား လူစိုက္တဲ့အပင္လားဆိုတာေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ (သစ္ပင္ျဖစ္ခြင့္ေပးတဲ့ ဝန္းက်င္ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့။) အရိပ္ေပးတာကို က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္တယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္ကို အပူကင္းေဝးေစတာဟာ ဒုကၡမေပးတာနဲ႔ အတူတူေပါ့။ ကမၻာၾကီးမွာ လူအခ်င္းခ်င္းကိုေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေရာ ဒုကၡအေပးတတ္ဆုံးက လူပဲျဖစ္မွာေလ။

လူေရာသစ္ပင္ပါ သန္မာၾကီးထြားဖို႔ အပိုပစၥည္းမ်ားစြန္႕ထုတ္ရတာ သဘာဝပဲေလ။ လူေတြနဲ႕သိပ္ကြာမယ္ မထင္ဘူး။ သစ္ပင္က ရွာေဖြမစားရတာတခုေပါ့။ ရွာေဖြမစားရတာက သက္တမ္းပိုရွည္မယ္ထင္တယ္။ လူေတြက မခုတ္လွဲသေရြ႕ ေရေျမလည္း ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ သက္တမ္းျပည့္ေတာ့ ေနႏိုင္ပါတယ္။ စိန္ပန္း ပင္ၾကီး ေသသြားရင္လည္း လူေတြအတြက္ အခင္း သို႔မဟုတ္ ေလာင္စာအျဖစ္ အက်ဳိးျပဳမွာ မလြဲဧကန္ေပါ့။ သူ႔ဗီဇ စိန္ပန္းမ်ဳိးစိတ္ကိုေတာ့ မ်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ေပါက္ခြင့္ရတဲ့ေနရာမ်ဳိးစုံမွာ ဆက္လက္ျပန္႕ပြားေနအုံးမွာပါ။

ကြ်န္းပင္ျဖစ္ရ တာထက္စာရင္ စိန္ပန္းပင္ျဖစ္ရတာက ပိုဂုဏ္ယူေကာင္းေလမလားပဲ။ ကြ်န္းပင္က တကမၻာ လုံးအၾကိဳက္ သစ္ပင္ျဖစ္ေနတာကိုး။ သက္တမ္းရွည္ ကြ်န္းပင္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္လည္း အခေငြေၾကး ယူၿပီးမွ ျမင္ ခြင့္ေပးမယ့္သေဘာေလ။

ဆက္လက္ စဥ္းစားမိတာက လူျဖစ္ခြင့္ေတာ့ ရၿပီ၊
စာနာတတ္တဲ့ လူပီသဖို႔
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့ လူျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ ဒီစိန္ပန္းပင္ၾကီးေလာက္ ေသခ်ာသလားဆိုတာ
ေစာင့္ၾကည့္ရအုံးမွာပါ။



အစြန္းေရာက္ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ

ကိုယ္တို႕ဆီ
သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္....
အေပါင္းက အႏႈတ္ျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္...
ရင္ဘတ္က ေနာက္ေက်ာျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္...
မိတ္ေဆြက ရန္သူျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္...
ခ်စ္သူက မုန္းသူျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္...
အစုအေ၀းက အထီးက်န္ျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္...
စည္းလံုးမႈက ေသြးကြဲမႈျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္...
ရိုးသားမႈက လိ္မ္ညာမႈျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္...
ေပးသူက ယူသူျဖစ္သြားတယ္။

သူ ၀င္လာ
သူ ၀င္လာၿပီ..
သူ ၀င္လာၿပီဆိုရင္....။