ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ ၂လခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေပါ့။ ခရီးသြားစရာတစ္ခုကအိမ္ျပန္အလြမ္းေျပအျဖစ္အေၾကာင္း သင့္ခဲ့ေလရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေဟာင္း ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ရက္ေန႕မွာ မထင္မွတ္တဲ့ ေနာက္ျပန္ ခရီးအျဖစ္ အိႏၵိယေလေၾကာင္းနဲ႕ အမိေျမကို ျပန္ေရာက္ ျဖစ္တယ္။ ေအးျမျမျဖစ္စျပဳေနတဲ့ အိႏၵိယမွာ တစ္ပါတ္ ေလာက္ ေနခဲ့ရလို႕ အပူလိႈင္းဆိုတာ မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ ေလ ယာဥ္ေပၚကဆင္း အမိေျမထဲေရာက္ေတာ့ နာဂစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲက ခပ္ျပင္းျပင္းေလး က်ီစယ္ေနေပါ့ ေတာ့ တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ နာဂစ္လွီးခုတ္သြားတဲ့ သစ္ပင္ေတြနည္းနည္းသြားတာနဲ႕အတူ ပါလာတဲ့ အပူဆိုတာ ပါပဲ။ ေတြ႕ေနရတဲ့ေနရာတိုင္း တစ္ခုခု လိုေနသလို ခံစားမိေတာ့တယ္။
သဘာဝဆိုေတာ့လည္း ပူတယ္ အိုက္တယ္လို႔ ညည္းရုံပဲ တတ္ႏိုင္တာကိုး။ က်န္တာေတြကေတာ့ အဆို ေတာ္ ေလးျဖဴ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတိုင္းေပါ့။ အရင္လိုပါပဲ။ ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းထဲမွာ ခိုေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ အသံေတြနဲ႕အတူေပါ့။ ဒါလည္း အရင္လိုပါပဲ ေနမွာပါပဲ။
ျပန္ေရာက္စ ရန္ကုန္မွာေတာ့ လွ်စ္စစ္မီးကေတာ့ ေကာင္းသားပဲ။ ဆည္ထဲမွာ ေရရွိေသးလို႕ထင္ပါ့။ ၂၄နာရီ အဲဗားဆိုပါေတာ့။ ျပန္ခါနီးေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အရင္လိုပါပဲ။
ရန္ကုန္မွာ တပါတ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ရြာျပန္ေတာ့လည္း အသက္ႀကီးတဲ့ဒဏ္ မခံႏိုင္လို႕ ေသသြားတဲ့ လူႀကီးေတြက လြဲလို႕ အရင္လိုပါပဲ။ ညပိုင္းအပန္းေျဖ ဒိုင္နမိုမီးစက္ေမာင္းၿပီး ဗီြဒီယိုၾကည့္ေကာင္းၾကဆဲ။ မင္းသား မင္းသမီးေတြရွိေနမွေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးယႏၱယားက ေခတ္မွမတုံးဘဲကိုး။ အရင္ထက္ထူးတာက ရြာရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ မွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္တိုင္ေတြနဲ႕ ႀကိဳးေတြက ရြာနဲ႕မဆိုင္သလိုပါပဲ။
ရြာေလးရဲ႕ ရာသီဥတုကလည္း သစ္ပင္နည္းသြားတာက လြဲလို႕ အရင္လိုပါပဲ။
အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ျဖစ္မိတဲ့ဆႏၵေလးနဲ႕ ေတာင္းမိတဲ့ ဆုေလးပါ။
လူတစ္ေယာက္ သစ္တပင္ႏႈံး စိုက္ၾကရင္ေကာင္းမွာပဲ။ အရာအားလုံး အတြက္ပါ။
ေတာင္းမိတဲ့ဆုကေတာ့ ေဆာက္ထားတဲ့ဆည္ေတြအားလုံး ေရ ေပါေပါလွ်ံလွ်ံနဲ႕ လွ်စ္စစ္မီးထုတ္ျဖစ္ပါေစ လို႔ေလ။ ဒါမွ ရြာေလး လွ်ပ္စစ္မီး ရမွာကိုး။
ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မျဖစ္လာရင္ေတာ့ ဆည္အားကိုးနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးက ေရကိုေမွ်ာ္၊ ေရက မိုးကိုေမွ်ာ္၊ မိုးက သစ္ပင္ေတာေတာင္ကိုေမွ်ာ္၊ သစ္ပင္ေတာေတာင္က လူေတြရဲ႕ သဘာဝအရင္းအျမစ္ သိတတ္မႈကိုေမွ်ာ္။
ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ေမွ်ာ္ၾကေပါ့။
No comments:
Post a Comment