Saturday, November 27, 2010

ရင္ဘတ္ထဲက ေပးစာ

သူငယ္ခ်င္း

သတိရသကြာ။ မင္းတို႔အျမင္မွာ ငါ ေရနည္းငါး ျဖစ္ေနၿပီလားကြာ။ ငါ့မွာေရွ႕တက္ဖို႔က အေျခအေန မရွိဘူးေလ။ ငါးတစ္ေကာင္လိုေပါ့။ ေရွ႕အထက္မွာ ေရနည္းေနရင္ အထက္ကို ဆက္တက္လိုက္ရင္ အဆင္းမွာ အဲ့ဒီငါးအတြက္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ မင္းစဥ္းစားၾကည့္။ ငါဟာ အဲ့ဒီအေနအထားပါ။ အဆုတ္အဆင္း ေတြထက္ ရပ္ေနဖို႔ ၾကိဳးစားေနရတာနဲ႔ ငါ အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတီးေနတာမဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ မင္းျမင္ေစခ်င္တဲ့ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းေျပာေနက် တန္းတူအဆင့္အတန္းဆိုတာ ငါနားလည္တာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ။ မင္းကေတာ့ ဆက္တိုးသင့္တယ္လို႔ မင္းယူဆမွာေပါ့။ မင္းေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကို ၾကိဳတင္ေရြးထားတာဆိုေတာ့ မင္းအတြက္ ဟုတ္ေကာင္းဟုတ္မယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ငါ့အတြက္ကေတာ့ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးဖို႔ ေနာက္တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္းဆုတ္ခဲ့ရတာေတြ မင္းလည္းသိမွာပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ မင္းေျပာသလို သစ္ေနဖို႔ကို ဆက္တိုးဖို႔ပဲ အေရးၾကီးတာပါဆိုတာ ငါမေမ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္နဲ႕ရပ္ေနဖို႔ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ကုိုယ့္တံခါးကို ကိုယ္ပိတ္ထားမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူသူကိုယ္ကို နားလည္ၾကမွာပါ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္လို႔ ကံၾကမၼာကို အလိုလို လက္ညွိဳးထိုးၾကတာ ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲကြာ။ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ရမလိုပါပဲ ဟုတ္ဘူးလား။ တစ္ခါတစ္ရံ မလႈပ္သာ မလွည့္သာဘဝအေနအထားမ်ဳိးမွာ။ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာသလိုေပါ့ ေစာင့္ၾကည့္ရုံ သက္သက္နဲ႔ေတာ့ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္လို႔ လုပ္မျပစ္ပါနဲ႔တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ငါတို႔လည္း အဲ့ဒီလိုမ်ဳိးေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါကလည္း ထားခဲ့ရုံသက္သက္နဲ႔ေတာ့ အမွတ္တရမျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းရွိဖိုဆိုတာ တစ္ကယ္လိုအပ္တဲ့ က်င့္ထုံးတစ္နည္းပဲ။ မင္းကို ငါတို႔က ေခတ္ေရွ႕ေျပးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာေလ။ ကိုယ္တို႔အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာလိုက္ရင္ ငါတို႔ ဘယ္အေပါက္က လိုက္ရ မလဲဆိုတာ ျဖစ္ေနရတာ။ စာကို မင္းက တအားဖတ္တာကိုး။ မင္းရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ ငါတို႔ေတြ စာေတြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ဖို႔ ဝါသနာေတြပါလာတယ္။ စာေတြဖတ္ၿပီး ေရွ႕ဆက္အေတြးအေခၚေတြကို ဆက္လက္ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာ ျပဳံးလို႔။ မင္းကေတြးမွာေပါ့ ငါတို႔တစ္ေတြ ေရွ႕ဆက္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ အေတြးအေခၚညီညီနဲ႔ လုပ္ကိုင္လို႔ရၿပီဆိုတာကိုပါ။ မင္းေျပာေနက် ငါတို႔ အမ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာ ခုေတာ့ ငါမွာလည္း ရွိေနပါၿပီ သူငယ္ခ်င္း။ မင္း ဝမ္းသာေတာ့ မင္းရဲ႕မ်က္လုံးေမွးေမွးေလးနဲ႔ ျပဳံးေနက် အျပဳံးေလးနဲ႔။ သတိရတယ္ဆိုတာ လက္တို႔ၿပီး ေျပာရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ မင္းနဲ႔ငါၾကား ဖလင္တစ္ကြက္စာေလာက္ သတိရေနၾကရင္ မင္းမက္ေန တဲ့အိပ္မက္ေတြ ငါမက္ေနတာပါပဲ။ ဒါပဲကြာ ဆက္ေတြးၾကေသးတာေပါ့။ 


မင္းရဲ႕
အေဝးက နီးေနတဲ့ 
သူငယ္ခ်င္း

Wednesday, November 17, 2010

အျဖဴေရာင္နံနက္ခင္းနဲ႔ အမည္းေရာင္ညေနခင္းမ်ား


တိမ္မည္းေတြအုပ္မိုးၿပီး
ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္မ်က္ႏွာထားနဲ႔
ငါ့ကို လာလာ မၾကည့္နဲ႔။

ကိုယ့္အေတြးအေခၚ ကိုယ့္အေျပာအဆိုဟာ
လြတ္လပ္မႈကင္းရွင္းရဲ႕လားလို႔
ျပန္ဆန္းစစ္ရတာ ငါ့မွာအေမာ။

ဘယ္အတိုင္းအတာထိ
လွေနမွာလဲလို႔ေမးေနတာကိုပဲ
လွေနတာကိုက လွေနတာပါ။

ၾကည့္တတ္သူေတြအတြက္ကေတာ့
ဘယ္သူ ဘာဆိုတာ
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ 
ေျပာေနဖို႔မလိုအပ္ေတာ့ဘူး။

ဘုရားဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ ေတြ႕သလို
ကိုယ့္အက်ဳိးအတြက္
ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ထိ ရက္စက္မွာလဲ
အမ်ားအက်ဳိးအတြက္
ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ထိ သည္းခံမွာလဲ
ကဲ.......... ေမးၾကည့္မယ္
ငါတို႔ဟာ
သူေတာ္ေကာင္းလား?
လူယုတ္မာလား?


မွတ္ခ်က္။           ။ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး လူယုတ္မာေတာ့ မလုပ္မိပါေစနဲ႔။

Saturday, November 13, 2010

ႏိုဝင္ဘာ(၁၃)


အလြတ္ရထားတဲ့စာေတြ
အလြတ္ျပန္ဆိုေနမိတယ္
“ကမၻာေျမၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ”

ရလာဒ္ေတြအေျဖေပ်ာက္ဆုံးခ်ိန္
အလင္းသဲ့သဲ့ တန္ေဆာင္မုန္း
ငါ ေမွ်ာ္လင့္မိတာ ငါ့အမွားလား။

ၿပိဳလာမယ့္ မိုးကို 
ငါ မတားခ်င္ပါဘူး
ထဲထဲဝင္ဝင္ရြဲဆိုေနမယ့္ေန႔ရက္ေတြ
ခုေရာက္လာခဲ့ၿပီ
ေန႔သစ္ေတြၾကိဳၾက။

ဘုရားအေဟာရွိတယ္
သတိ ပိုတယ္မရွိတဲ့
သတိေတြ မေမ့ၾကနဲ႔
ပညာနဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ သတိ။

ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္
ခရီးအတိုင္းေပါ့
ဒီေန႔ ႏိုဝင္ဘာ (၁၃)
အရင္အတိုင္းပဲ
ရဲသထက္ ရဲရင့္ပါေစ။